Stem voor het Poetspersoneel

Het 8-maart-collectief van de Universiteit Antwerpen besloot om in 2020 hun poetsvrouwen in de kijker te zetten. Gedurende twee dagen deed ik acts en performances in aula's en cafetaria's op en rond verschillende campussen. De tekst, een monoloog, werd geschreven op basis van de input van de poetsvrouwen en research.

da's echt het type dat ik in staat zie hun kakstrepen in 't toilet te signeren;  als ge daar dan iets van zegt of ge kijkt 's vies, antwoorden zij u:

Wa? Da is toch uw werk? Gij wordt daar toch voor betaald?

da's zijn geen vuile manieren, zenne

da's pure loempigheid 

die mannen verstaan niet dat 1+1, 2 is

ik wil dat wel efkes uitleggen, zenne

als de prof tegen u zegt dat ge de cursus moet kennen; dan verstaat ge dat - ge zijt student

maar als 'm u zegt dat ge ook nog 's de bijlagen in den appendix en alle voorbeelden uit de powerpoint moet kennen; dan vloekt ge toch ook

terwijl: ge zijt toch student

daar betalen de mammie en de pappie toch voor

da's wat ik bedoel met 1+1, is 2

natuurlijk zeggen wij daar wel 's iets van:

als wij iemand dwars de vloer zien oversteken die net met nat gedaan is;

dan zeggen wij daar iets van hé

dan zeggen wij:

"Helaba, doet gij dat thuis ook?"

en dan weet ge - daar kunt ge vergif op innemen, dat die dan antwoordt: 'ja'

da's loempigheid, hé

hij heeft niet gesnapt dat dat een retorische vraag is

ge moet daar geen antwoord op geven

ge moet snappen dat dat 'not done' is

maar ja, da's Engels en dat verstaat 'm misschien ook niet

loempigheid

...

aan onze job kan het niet liggen

er is - letterlijk - geen schoner job op de wereld:

ik zie direct resultaat van wat ik gedaan heb en iedereen is content van mijn werk

hoeveel ander mensen kunnen dat zeggen?

...

ik heb geen yoga nodig

ik poets alle dagen